Wanneer mijn zoon vroeger een mandarijn at, zei hij dat het lekker was. Hij trok daarbij echter zo’n verwrongen gezicht dat het bijna pijnlijk was om naar te kijken. Niet echt congruent gedrag.
Het is een beeld dat regelmatig terugkomt, wanneer ik professionals in een meeting bij elkaar zie zitten of meer nog: met elkaar zie omgaan. Talloze ideeën worden voor het oog van de goegemeente afgeserveerd, nog voordat er ook maar één seconde is besteedt aan het onderzoeken van de potentie van het idee. Het lijken wel gevechten, waarbij een mogelijke winst bij voorbaat ‘verlies’ heet. Je valt in zo’n meeting van de ene op de andere minuut in een reusachtige storm of ……… het blijft heel lang stil en dreigend vóórdat die storm in alle heftigheid uitbreekt. Beiden wel met een aanzienlijke impact, die veel aandacht en energie kost. Het gekke is echter dat iedereen er over het algemeen van baalt. Zichtbaar of niet. Men loopt de meeting uit en doet zogenaamd alsof er niets is gebeurt of er wordt stevig geklaagd over dat “zoiets toch niet mogelijk zou moeten zijn”.
Op de een of andere manier zijn veel mensen doordrenkt van azijn, zonder daar zelf de impact van te beseffen. Het is zichtbaar, voelbaar en merkbaar………. Het wordt echter zelden benoemd. Je zou er sceptisch van worden. Herkenbaar?
Wanneer verandert azijn dan in een mooie, zachte en volle rode wijn?
