Nog niet zo lang geleden werd het nieuws beheerst door het bericht dat Marco van Basten een stapje terug wilde doen als trainer van AZ. Met een haast Cruijfiaanse zin kondigde hij deze stap aan. ” Ik kan ander werk gaan doen, of m’n werk anders doen”. Dan heb je wel moed. Gelauwerd door het grote publiek en dan dit.
Hij had de waarschuwingssignalen in zijn lijf serieus genomen en daarmee zichzelf serieus genomen. Hartkloppingen, druk van het presteren, te grote verantwoordelijkheid en misschien nog wel het belangrijkste: de moed niet meer kunnen opbrengen om naar het trainingsveld te gaan. Ziek thuis zitten en afwachten was kennelijk geen optie. Ik heb het idee, dat hij een gevoel van falen (bij het grote publiek was en is hij nog steeds een held) recht in de ogen heeft gekeken en zijn conclusie heeft getrokken en een keuze gemaakt. Onafhankelijk, open, eerlijk en transparant.
Zijn hart volgend en met een duidelijke keuze voor datgene waar hij goed in is en plezier in heeft. Zelf de context creëren om volledig tot zijn recht te komen. Ik geloof oprecht dat hij op deze manier van grotere waarde is voor AZ, dan wanneer hij in zijn oude rol verder was gegaan.
Wat mij betreft: Chapeau Marco
